تعمیم هایی از آنتروپی باقی مانده تجمعی

آنتروپی یک معیار برای اندازه گیری عدم حتمیت متغیر تصادفی است که توسط شانون (1948) معرفی شده است. آنتروپی کاربرد فراوانی در علومی مانند اقتصاد، فیزیک، علوم کامپیوتر، ریاضیات و نظریه ارتباط دارد. آنتروپی شانون متغیر تصادفی x به صورت ((e(-ln f(x تعریف میشود، این معیار توسط رنی (1961)، ورما (1966) و تسالیس (1988) تعمیم داده شد. یک متغیر مهم در مباحث قابلیت اعتماد متغیر تصافی طول عمر باقیمانده است که به صورت [x-t|x>t] می باشد به همین دلیل ابراهیمی (1996) آنتروپی را بعنوان معیار پویا از عدم قطعیت معرفی کرد. در بسیاری از موارد معیار تعریف شده توسط شانون کاربرد نداشت، بنابراین رائو و همکاران (2004) معیار دیگری را برای اندازه گیری عدم حتمیت تعریف کردند و آن را آنتروپی باقیمانده تجمعی نامیدند و در ادامه اسدی و زهره وند (2007) آنتروپی تعریف شده توسط رائو را به صورت یک معیار پویا تعریف کردند و آن را آنتروپی باقیمانده تجمعی پویا نامیدند. هدف اصلی این طرح تعمیم دادن آنتروپی باقیمانده تجمعی است. برای مثال سانجو و لینو (2010) و کومار و تانجا (2011) این معیار را بر اساس آنتروپی های رنی و ورما تعمیم دادند و راجش و همکاران (2014) این معیار را به حالت دو متغیره تعمیم دادند و برخی ویژگی های آن را مورد مطالعه قرار دادند.